<img src="https://images.aposto.com/2023/6/4/1689247874536.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.00" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İllüstrasyon: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/suidotco/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Serra Utkum İkiz</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Ayşe Burçak Tuğrul</h3>Antakya civarında bir yazlığımız vardı — neden geçmiş zaman kipi kullandım bilmiyorum çünkü o ev hala duruyor. Kafanızda şekillenebilmesi için evi biraz betimleyeceğim: beyaz badanalı, kırmızı kiremit çatılı, iki katlı. Bahçesinde japon gülleri ve karşısında deniz. Bir çocuğun pastel boyasıyla çizeceği evler nasılsa işte tam öyle bir ev.&nbsp;Çocukluğumun yazları o evde geçti. Sabah şirinler desenli nevresimlerin arasında uyanır, yataktan çıkmadan denizin seslerini dinlerdim… Dedemin hortumla gülleri sulama sesleri... Anneannemin terasta kahvaltı hazırlama tıngırtıları… Kaynatılan taze sütün kokusu… Bilirdim, birazdan aşağı inip buz gibi karpuz yiyecektim. Sofrada bir bardağın içinde mutlaka bir dal hanımeli olacaktı, babam sırtıma güneş kremi sürecekti, abimle atışacaktık, sonra hep birlikte yüzmeye gidecektik. Annem bikinisinin üstüne kırmızı-beyaz çizgili havlu elbisesini giyecek, &nbsp;dedem “geç kaldınız, sabah çarşaf gibiydi” diyecekti. Akdeniz’in tuzu gözlerimi yakacaktı, ayağıma bir yosun dolanacaktı. Kumsaldan deniz kabuğu toplayacaktık. Öğlene doğru yorgun argın eve gelip anneannemin kızarttığı patatesleri yiyip hamakta Walkman’imden Teoman dinleyerek uyuyakalacaktım. (oh papatya!)Seneler geçti, ben büyüdüm ve ailem yaşlandı. Nedense uzun yazlık tatilleri rutinimizden çıktı ve dile kolay tam 9 senedir yazlık evimize adım atmadık. Yine de ben ne zaman sıkıntıyla uykuya dalsam rüyamda hep o evi gördüm. O evde gün batımlarında içilen rakıları, kızartılan balıkları, gece yarılarına kadar oynadığımız peçiç oyunlarını, balkondaki ipte dalgalanan mayoları, abimle attığımız bisiklet turlarını gördüm. Tüm ailemin yanımda, herkesin genç ve sağlıklı olduğunu…&nbsp;Hangi anını dondurmak istersin deseler, hiç şüphesiz ben o yazlıktaki kahvaltıları seçerdim. Orhan pamuk, masumiyet müzesi romanına “hayatımın en mutlu anıymış. bilmiyordum” diye başlar. Hangimiz en mutlu anımızı bilerek yaşadık ki? Ben de bilmiyordum, o sıradan yaz sabahlarında babamla dedemin tavla oynamasını izlerken bilmiyordum. Ama şimdi biliyorum: o sabahlar hayatımın en mutlu anlarıymış.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2023/6/4/1689249449157.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.00" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İllüstrasyon: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/suidotco/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Serra Utkum İkiz</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Cody Mehmet Çatal</h3>Çocukluğumun büyük bir kısmını, dedemle ayrıldıktan sonra çocuklarının yanında yaşamaya başlayan anneannemle geçirdim. Bir yandan onun hep yanımızda olması beni mutlu ederken bir yandan çocuk aklımla neden kendi evinde yaşayamadığını anlamaya çalışıyordum. O zaman ailemin mesleği yüzünden taşınmak zorunda kaldığımız Ankara’nın küçük bir ilçesinde dağ bayır demeden gezerdik çünkü yapacak pek bir şey yoktu. İlçenin tek bir çocuk parkı vardı ve o parkın da salıncakları kırıktı. Bu yüzden ne zaman dışarı çıksak anneannem bana masallar anlatarak yürürdük; süt sağan yaşlı bir kadın ve onun sütünü sürekli çalan bir tilkinin hikayesi gibi…&nbsp;Ben taşınmak zorunda olduğumuz o yerden şikâyet ettikçe, o bana sürekli “çevredeki eksikler seni kısıtlasa da kimse aklını ve düşüncelerini kısıtlayamaz” der ve beni kendi masallarımı, hikayelerimi, hayallerimi oluşturmam için teşvik ederdi. Bu yüzden oturduğumuz evin yakınındaki ağaca kendi salıncağımızı yapmıştık. Bana verilenlerle yetinmeyip, kendi istediklerimi yapabilmeyi öğretirdi. Okuma yazması olmadığı için ben de ona okuma yazma öğretmeye çalışırdım. Birlikte dışarı çıktığımız her zaman yanımıza ekmek ve kuruyemiş kırıntıları alır ve yol boyunca gördüğümüz her karınca yuvasına bırakırdık. Dakikalarca o kırıntıları taşımaya çalışmalarını izlerdik. Bana o karıncalara yardım edebilmem için gönderildiğimi ve onlar benim burada olduğum için çok mutlu olduklarını söylerdi. Bu beni çok mutlu ederdi.&nbsp;&nbsp;Sanırım en özel ve her zaman saklamak istediğim anlar hafta sonu sabahları anneannemin yanına gidip, yünden yorganının altına girdiğim ve yorganı kafamıza kadar çektiğimiz anlardı. Yünlerin arasındaki boşluklardan sabah güneşinin ışınları sanki gece gökyüzündeki yıldızlar gibi parlardı. Ben onları sayarken anneannem bana yine süt sağan yaşlı kadın ve sürekli onun sütünü çalan tilkinin hikayesini anlatırdı. Tilki çalmaya devam etse de yaşlı kadın sağmayı hiçbir zaman bırakmazdı. Şimdi o hikayeyi neden anlatmak istediğini çok daha iyi anlıyorum.<img src="https://images.aposto.com/2023/6/4/1689249647037.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.00" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İllüstrasyon: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/suidotco/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Serra Utkum İkiz</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Yasmin Güleç</h3>Çocukluk, yazlık ve anneanne/dedeler ‘korunmak istenen’ anıların odağında olmuş. Benden gelen anı da aslında bununla ilgili. Biz her yaz Bodrum’a gideriz. Bundan zaten sıkça bahsettim. Anneannemlere yıllar, yıllar önce kuradan çıkan bir ev var. O evin dedemin verdiği emekler ile yeşeren, ormanlaşan, bir bahçesi ve yılları aşan anıları içinde barındıran duvarları var. Her yaz burada buluşulunur.&nbsp;Dayımlar gelir, biz geliriz, şen şakrak bir ortam olur. Denizin, güneşin ve hafif esen Bodrum rüzgarı ile geçen günlerin ardından evin verandasında buluşulunur. Hepimizin üstünde tatlı bir yorgunluk, büyük bir açlık. Üstüne koyu bir ahşap parçası koyduğumuz plastik masamıza mavi amerikan servisleri yerleştirilir, sofra kurulur, oturduğumuz yerler artık senelerdir bellidir. Benim oturduğum yer evin kapısına ve numarasına, 22’ye bakar.&nbsp;Akşamları, yemekten sonra meyveler, çaylar konur ve toplama çıkarma işlemlerini daha kolay yapabilmemin nedeni olan 51 oynanmaya başlar. Kartlar dağıtılır, oyun ciddileşir. Cırcır böceklerinin sesi arttıkça, bizimki de artar. ‘Yok hile yaptın!’ ‘Yoo kazanmadın’ diye didişiriz. Kağıda yazılan skorlar yükseldikçe bizim de uykumuz gelir, bir bir çıkarız evin mermer merdivenlerinden odalarımıza. Uykuya dalarken yarının da benzer bir şen hal ile devam edeceğinin sözü bizi yüzümüzde tatlı bir gülümseme ile rüyalara bırakır.

20'lik

Bu hafta çerezlik hikâyeler'de saklamak istediğimiz anılardan bahsediyoruz. 

Kar Küremizde Sakladığımız Anılar! 

İllüstrasyon:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/suidotco/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Serra Utkum İkiz</a>Bu hafta İstanbul’dan uzaklaşıp şöyle bir şehir kalabalığından uzakta nefes alabileceğimiz yerlere dalıyoruz. Durum böyle olunca Şirince’den bahsetmemek olmaz diye düşündüm ve bu harika yerde neler yapılır rehberiyle beraber burada yaşayanlara bir mercek tutmaya karar verdim.<a fr-original-style="" href="https://nisanyanmap.com/?y=%C5%9Firince&lv=&t=&cry=TR&ua=10" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Nişanyan Sözlüğüne</a> göre Kirkince’den türeyen Şirince’nin Maya takvimine göre kıyametin kopacağı 2012 yılında dünyada ayakta kalacak tek yer olduğu söyleniyordu. İşte bu yıllardan sonra merakı artanlar ile turizme daha da açık hâle gelen Şirince’ye ben de ilk kez bu yıllarda gitmiştim. Farklı amaçlarla birkaç kez ziyaret etme fırsatı bulduğum bu yerde neden hayatın devam edeceği düşüncesinin var olduğunu sanırım daha iyi anlıyorum. Doğa harikası küçük bir köy içinde yıllardır komün bir şekilde yaşayan halk kendi kendine sürdürülebilir bir şekilde üretmeyi öğrenmiş. Bu nedenle bazen turist kalabalığından şikâyet de ettiklerini söylüyorlar.Şirince’ye Selçuk’tan kalkan araçlarla ya da bireysel araçlarınızla ulaştığınızda sizi yapıca küçük evlerden oluşan, hiçbirinin fazla bir alan kaplamadığı bir köy manzarası karşılıyor. Köy içinde kiliseler, kafeler ve çok fazla şarap mahzeni yer alıyor. Buradaki köy halkı genelde büyük pazar ve market alışverişleri için Selçuk’a iniyor ve oradan siparişlerini alıyor. En son geçtiğimiz yaz Ağustos ayında gittiğimde Şirince’nin yerlilerinden Necla Teyze'yle sohbet etme şansım olmuştu, kendisi gelen gençleri çok sevdiği gibi Şirince’nin doğasını bozmamaları konusunda da tatlı bir uyarı yapıyor, yolunuz düşerse bir kahvesini için derim, kime sorsanız size nerede olduğunu tarif edecektir.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2023/5/3/1686759784229.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.83" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Meyve şarapları<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Köy içinde Mürver şurubu ve şarap tadımlarını yapmadan dönmeniz pek muhtemel değil o nedenle size Şirince’de meyveli şarap önerileri sunuyoruz. kavun, karadut ve nar mutlaka denemeniz gereken meyveli şaraplar arasında yerini alabilir.Biraz daha köy merkezinden ayrılan patika yoldan yukarı çıktığımızda, bize özellikle gün batımında eşsiz bir deneyim yaşatan kayalıklar tarafından karşılanıyoruz. Bu kayalıkların tepesinden Selçuk’a kadar görmek mümkün.&nbsp;Doğayla iç içe kaldıkça yaşamı daha iyi anladığınız, daha iyi üretme şansı elde edebildiğiniz bir yaşam mümkün burada. O yüzden çoğunlukla 15-25 arası gençlerin şehirden soyutlanmış bir alan tercih ederek geldiği bu tepede niş çalışmalarla karşılaşabileceğimiz bir alan karşılıyor bizi. <a fr-original-style="" href="https://nesinkoyleri.org/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Nesin Matematik Köyü</a>, <a fr-original-style="" href="https://archeprojesi.com/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Arkhé Proje</a> ve <a fr-original-style="" href="https://stoasirince.org/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Tiyatro Medresesi</a> bu alanlarda yer alıyor. Tam da bu alanda 20’liklerin nabzını tutmak mümkün oluyor, Tiyatro Medresesi Stoa’da farklı sanat etkinliklerine denk gelebilirsiniz, tiyatro kampları ve yoga eğitimlerinin de yapıldığı bu yerde gençler şehrin kalabalığından uzaklaşıp doğayla keşfetme fırsatı bulabiliyorlar. Nesin Köyü ve Arkhe’de ise eğitimin farklı bir modeline rastlamak mümkün. İncir ağaçları ve zeytin ağaçlarının birbiri ile mutualist bir ilişki kurarak yetiştiği bu alanlarda eğitim alan gençler de birbirini ve doğayı besleyebilmek odaklı her alanda üretmeye meraklı ve hevesli. Nesin Köyü içinde yer alan Nişanyan Kütüphanesi’nde ise yüzlerce kaynağa erişmek mümkün. Elinize bir kitap alıp terasa çıkabiliyorsunuz ve bir 20’lik olarak burada geçirdiğim zaman için söylüyorum ki neredeyse beş gün boyunca telefona bakmak aklıma gelmedi. Çünkü sizinle birlikte akran paylaşımına ve üretmeye hevesli şehrin karmaşası ve dertlerinden kaçıp soyutlanarak çözüm aramak isteyen ışıl ışıl gözler burada sizinle.Şirince’nin üretime ve paylaşıma açık bu gündüz yaşamının ardında geceleri de oldukça huzurlu. Neredeyse tüm ışık kirliliğinden uzlaşmış bu köyde gece yıldızları çıplak gözle doya doya izlemek mümkün. Biraz müzik, şarap ve hoş bir sohbetle burada olumsuz düşüncelerinizden arınmak mümkün oluyor.Bu küçük köyün her alanında hatıralarını dün gibi görmek mümkün, kalabalık şehir hayatından arınmış doğasıyla ve huzuruyla baş başa kalan Şirince’de 20’lik olarak üretebilmenin, umudu ve umutsuzluğu paylaşabilmenin mümkün olduğunu söyleyebilirim. Sevgili Ali Nesin’in yıllar önce dostlarıyla yaptığı sohbetlerde umutsuzluğa karşı ışık yakabilecek fikirlerini yıllar sonra bizlerin de yapabileceğini görmek, şehrin problemlerine böylesine komün bir yaşamla çözüm önerileri aramak biraz olsun yolumuzu aydınlatabiliyor. Telefonlarda kaybolarak tükettiğimiz zamanı doğada eşsiz bir yolculuğa dönüştürmek Şirince’de mümkün oluyor ve burası Türkiye’de bunu mümkün kılan yerlerden yalnızca biri. O nedenle bazen şehrin gürültüsünden uzaklaşıp sorgulamalıyız, belki yalnız değil yanlış yerdeyizdir. Kalbi hep 20’lik atanlar, ceplerinizden umutla ve bolca şarapla ayrılabileceğiniz Şirince’de bir gün karşılaşmayı diliyorum.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Bu yaz siz de bu eşsiz doğanın içinde üretebilmeyi, Türkiye’de hem tarım ve gıda alanında hem de Türkiye’de belli sorunları dert edinmiş girişimcilerle etki ekosisteminde bir araya gelebilmeyi dilerseniz, Arkhe Innovate olarak 6-11 Ağustos tarihleri arasında Gıda ve Tarım Girişimciliği, 2-7 Eylül tarihleri arasında da ImpactFest’te buluşuyoruz. Kampın detayları ve başvuru linklerine <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/arkheinnovate/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">sosyal medya</a> hesabından ulaşabilirsiniz. &nbsp;&nbsp;

Şirince'de meyve şarapları, doğa ve sürdürülebilirlik

Şehirden Uzakta: Şirince

Benim gibi yakınlarından haber beklemediğin bir alanda olabilirsin. Haddini bilip—kendine nazik davranmayı da unutmayarak—varını yoğunu yaymak için seferber olmuş olabilirsin. Zincirde yanındakine "Bu biraz ağır," diye haber verdiğin; hiç aklına gelmeyecek önceliklerin zamanında da olabilirsin. Daha önce tanışmadığın insanlarla sosyal medyada buluşup birbirine bilgi teyitletmiş olabilirsin. Tanımadığın aileleri kendinin bilip haber beklemiş olabilirsin.&nbsp;Günün sonunda fark ettim ki beraberiz. Ve dayanışmayla ilerleyebilir, gücümüzü paylaşarak birbirimize nefes alabiliriz. Önce ayrıcalığını fark et ve yaymaya bak, sonra yorulduğunda yanına bak.<img src="https://images.aposto.com/2023/1/5/1676036094346.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.78" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İnandıklarımızın yanında olmaya, Konuşmamız Gerek Derneği'ne bir bağış<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Kişisel bir not:&nbsp;Sevgili yazarımız Elif Sude Çalık Hatay'dayken iki gün boyunca mesaj alamadığımız bir süreç oldu. Bu, burada bir hatırlatıcı olarak kalsın istiyoruz. Sen sallandın, kendini bana aç; ben sallanmadım, oradan kalan gücüm senin.Bu sayı maratonda birbirimize nefes alacağımızı göstereceğimiz alanların bir başlangıcı.Dayanışmayla, Alara<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Künye</h2>Editör: Yasmin Güleç Son okuma: Alara Demirel Koordinasyon: Selin Osmanoğlu, Ceren Demirel, Merve Nur Okutan İllüstrasyon: Serra Utkum İkiz

Fanon

Yazı: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/suidotco/?hl=en" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Serra Utkum İkiz</a>Dünyanın neyi, nasıl yediğine olan merakımızı alıp geldik. Merakımız başlatan olay, muhtemelen herkesin duyduğu, İsveç’te misafirlere ikram verilmemesi (ya da yemeğe çağrılmamaları). Biz de Türkiye’de misafirlik ve yemek kültürüyle bunu kıyaslamadan duramadık; anneannenin 'yavrum doymamışsındır sen'leri, restoranda gelen sonsuz ikramlar ve yeşil alan görünce istemsiz oluşan mangal yapma dürtüsü üzerine düşünmeye başladık.Buna girişmeden önce sizi Reddit’e ve kültürel farklar üzerine sorulmuş bir soru ile bütün bu sürecin başlangıcına götürüyorum. Soruya bir kişi İsveç kültüründen bir anekdot ile cevap verdi: Misafirlikteyken, ev sahibi arkadaşını ailesinin yemeye çağırdığını ve ona başka bir odada beklemesinin söylendiğini, yemekten sonra da arkadaşının normal bir şekilde geri geldiğinini paylaştı. &nbsp;Cevaba birçok kişi buna benzer anıları ile destek verdi.&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.reddit.com/r/AskReddit/comments/uxz68j/what_is_the_weirdest_thing_you_had_to_do_at/?utm_source=share&utm_medium=web2x&context=3" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Olayı başlatan soru.</a><img src="https://images.aposto.com/2022/5/4/1655955983077.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.59" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Bunun üstüne, bizde Türkiye’deki mangal ve yemek kültürünün diğer yerler ile ne gibi farkları olabilir diye düşünmeye başladık. Bir grup yabancıya yemek kültürleri, Türk yemekleri hakkında düşünceleri ve mangal yapmak gibi bir şeyin onların kültüründe olup olmadığı ile ilgili sorular sorduk. Bazı sonuçlara varmaya çalıştık.İtalya, Macaristan, Ermenistan, Rusya (Sibirya) ve Hindistan’da yaşayan kişilerden cevaplar aldık!***Janka, 21, MacaristanMacaristan’ın geniş bir yemek kültürü var. Tarifler nesiller boyunca aktarılıyor, her ailenin yemekleri yapmak için tercih ettiği yöntemler birbirinden farklı, bu da yemekleri benzersiz kılıyor. Her zaman büyükanne, büyükbaba ve ebeveynler bu yemekleri en iyi yapar! Mangala benzer bir şey burada da var. Farklı türdeki etleri, sosisleri ve sebzeleri açık ateşte şişte kızartıyoruz, mangal gibi. Taze ekmek ve salata ile yiyoruz. En yaygın olanı domuz pastırması kızartmak ve yağı bir ekmeğin üzerine koymak — bu aile ve arkadaşlar ile yaptığımız bir etkinlik. Ben ve arkadaşlarımın çoğu vejetaryen ve vegan olduğumuz için tofu, bitki bazlı sosis ve her türlü sebzeyi kızartıyoruz. Buna bayılıyorum. Ek olarak, Türk yemekleri ve kültürü hakkında fazla bir şey bilmiyorum ama bu konuda daha fazla şey öğrenmeyi çok isterim.Alessia, 23, İtalyaİtalya'da yemek bir sanat biçimi ve en çok sevdiğiniz insanlarla vakit geçirmenin bir yolu olarak görülür. İtalya'da çok sayıda barbekü yapma türü var, birlikte vakit geçirmek için bir fırsat olduğunu söyleyebilirim. Maalesef hiç gerçek Türk yemeği yeme fırsatım olmadı, sadece döneri denedim.Nikita, 31, HindistanBölgeler arası yemek çeşitlerinin çok farklı olduğunu söyleyebilirim. Sebze ve baharatlara çok önem veriyoruz. Çoğu aile, evde en az 2-3 tabaktan oluşan yemek düzenlerine sahiptir. Hindistan'da geleneksel olarak birkaç yöresel yemek dışında mangal gibi bir şey yok ama Bihar'daki Litti Chokha buna benzer. Türk ekmeği, Shwarma, çorbaları ve kebap çeşitlerini denedim. Lezzetli ve Asya-Avrupa paleti arasında buluyorum.Anastasia, 32, RusyaRusya çok uluslu bir ülke ve bu sayede birçok farklı yemek var. Sibirya'da hem geleneksel Rus yemekleri var: pancar çorbası, Melmeni, balık çorbası ve ayrıca yerel yemekler de bulunuyor. Örneğin, Moğol yemeklerinden etkilenen Buryat yemekleri: Buusi, Khushuurs, Khuitsa. Avrupa ve Asya mutfağına sahip birçok restoran da bulunmakta. Suşi hemen hemen her restoranda servis ediliyor.Tatillerde aile bir araya geldiğinde büyükler &nbsp;yemek yapmayı çok sever. Örneğin, özel yemekler var: Yeni yıl içi zeytin yağlı salata ve yaz aylarında soğuk Okroshka çorbası. Rusya'da mangal yapmak çok yaygındır (biz ona Shashlik adını veriyoruz). Sadece doğada ve güzel havalarda yapmıyoruz, bu bizim için özel bir ritüel. Birçok insanın bu etkinlik için doğaya çıkıp ardında bir çöp yığını bırakarak gitmesine üzülüyorum. İnsanların zihnindeki yemek kültürünün daha çevre dostu olmasını dilerim. Doğa ve dinlendikleri yerler bu kadar kirli olmaması gerektiğini düşünüyorum. En sevdiğim Türk yemeği: balık-ekmek ve dondurma. İstanbul'u ziyaret ettiğimde beni en çok bu yemekler etkilemişti. Baharat çeşitliliği açısından Türk yemek kültürünü çok seviyorum. Yemeklere inanılmaz bir katkısı olduğunu düşünüyorum. &nbsp;Türkiye'deki baharatların kalitesi (maalesef Rusya'da böyle bir şey yok) çok iyi ve sumak en sevdiğim.Margarita, 27, ErmenistanAğırlıklı olarak tuzlu ve baharatlı yiyecekleri tercih ediyoruz. Ayrıca et yemeyi çok severiz. Mangal yapmak, bizim kültürümüzde de çok yaygın bir şey. Çocukluğumda aile büyüklerimizle bunu çok fazla yapardık, şu anda da arkadaşlarımla böyle etkinlikler yapıyoruz. Böyle anılarım çok fazla diyebilirim. Türk yemeklerinden baklavayı çok seviyorum. Türk yemeklerini bildiğim kadarıyla kültürel olarak kuzeniz denebilir.***Gelen cevaplara baktığımızda aslında ne kadar farklı coğrafyalardan insanlar olsak bile birçok ortak noktamız olduğunu görmek mümkün. İtalya'dan Sibirya'ya kadar sevdiğimiz insanlar ile bir arada vakit geçirmek için mangal yapmak gibi bir eylemde bulunuyoruz. Farklı kültürlerin benzer şekilde bir araya geldiği yer aslında sofralar, belki de sevdiklerimizi görmemizin bir bahanesi bile diyebiliriz.En yakın zamanda bol eğlenceli bir sofrada sevdiklerinizle buluşmanız dileğiyle!

Biz sorduk siz cevapladınız!

Dünya yemekleri, Türk mutfağı ve mangal

Görsel: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/suidotco/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Serra Utkum İkiz</a>Çerezlik Hikayeler’de bu hafta konumuz bana göre bizi en keyifli (ve lezzetli) şekilde birleştiren yerlerden biri: sofralar! Ne olursa olsun, bir sandalye çekip her şeyi birkaç saatliğine görmezden gelebileceğin, lezzetli şeyler yediğin, kültür, politika, sanat, aşk konularının bir bir açıldığı o güzel sofralar.&nbsp;Pandemi döneminde ailemle her akşam sofrada bir araya geldik. Küçük bahçemizde hasır amerikan servislerimizi masaya yerleştirdik, yemekleri yerken şarap açtık ve saatlerce konuştuk. Köpeklerimiz Simba ve Rico, eksik olmadılar, sandalyede oturup kafalarını masaya yasladılar. Yalvaran gözlerle bizden yemek istediler — çoğu zaman dayanamadık, bir şeyler verdik. O yüzden biraz şımardılar. O sofrada bazı günler ağladım, bazı günler de güldüm. Sonra da gülmekten ağladım. Arkadaşlarımla doğum günleri kutladım, ailemle yeni yılı kucakladık. O masanın etrafında çok hikaye topladık. Toplarken de bir güzel yedik.&nbsp;Bu sefer aldığımız hikayeler beni şaşırttı; bazıları mutlu, bazıları çok üzücü hikayeler paylaştılar. Aslında çoğu hikaye birçok duyguyu içinde barındırdı. Eee zaten burası 20’lik, her duyguya alan açıyoruz.&nbsp;Çerezlik hikayeler duyurularını 20’liğin <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/20likbulten/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Instagram</a>, <a fr-original-style="" href="https://twitter.com/20likBulten" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Twitter</a> ve <a fr-original-style="" href="https://www.linkedin.com/company/71959294/admin/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Linkedin</a> sayfalarından yapıyorum. Takip etmenizi şiddetle öneriyorum. Gelin, çok eğleniyoruz.&nbsp;Esra Ece K., 28Kardeşim Burcu'nun doğum gününü ilk kez kutlayacaktık. Tam olarak kaç yaşına giriyordu aklımda değil ama pastaya masada ayakta durarak üfleyebildiği bir yaştaydı. Pastanın üstündeki bir mum da yaşını gösteriyor olabilir. Annemle sabah erkenden uyanmış kekinden sosuna kadar çikolatalı ev yapımı bir pasta yapmıştık. Kimler gelebilecek emin değildik o yüzden sadece bir pasta yapmıştık. Bir de annemin peynirli küçük poğaçalarını. Hava karardığında dayımlar elinde pastaneden alınmış bir pasta ile gelmişlerdi. Doğum günü çocuğu kardeşim olsa bile o masanın etrafındaki her çocuk böyle bir kalabalığı bulmuşken pastayı üflemek istiyordu, buna ben de dahildim. Aklımda en belirgin kalan şey o gün kimsenin ülkenin herhangi bir durumuna dair tartışmamış olması. Konuşulanlar yeni yaş, Burcu'nun git gide kime benzediği, genç kuzenlerimin lise hayatlarıydı bizim ise ilkokul durumlarımızdı. Kare bir masanın etrafında toplanmış, flaşlı bir makineye bakarak gülerek babama poz vermiştik. Pastanın herkese yetmemesinden korktuğumu ama ikinci dilimi yeme şansımın olup olmadığını kafamda tarttığımı hatırlıyorum.<img src="https://images.aposto.com/2022/5/4/1656010005543.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.00" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Görsel: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/suidotco/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Serra Utkum İkiz</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Gökçe T., 238 yaşındaydım. Turuncu duvarları olan minik mutfağımızda ailecek akşam yemeği yiyorduk. Babam çoğu zamanki gibi gergindi. Annemle tartışmaya başladılar. O kadar hararetli tartışıyorlardı ki korkudan kardeşimle kaskatı kesilmiştik. Ağzımdaki minik ekmek parçasını çeviremiyorum çünkü kendimi ağlamamak için tutuyordum. Babam birden iyice sinirlenip yemek tabağını masaya vurdu ve tabak ikiye ayrıldı. Masaya dağılan yemeğin yere nasıl pıt pıt damlamasını izliyordum. O günden sonra ne oldu biliyor musunuz? Ailecek yemek yemekten nefret ettim, yemek yemekten nefret ettim.Ben en çok yaramı, sınavımı o yemek masalarında yaşadım. İlerde kuracağım aileyle hayatımızın en güzel anılarını biriktirip sohbetlerini ettiğimiz akşam sofraları kuracağım. Ben çok ağladım başkaları ağlamasın. Ağlarsa da gülmekten olsun...<img src="https://images.aposto.com/2022/5/4/1656009934016.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.00" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Görsel: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/suidotco/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Serra Utkum İkiz</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Mert M., 22Babam kalp rahatsızlığı geçirdiğinde yedi yaşındaydım. Öğrenci tıraşı diye inandırdıkları üç numara saçlarım, pazardan alınan sandaletler, bej rengi kaprim. Yüzümde o korkutan floresan ışıkları. Babam hastanede yatarken beni odasına fazla sokmadılar. Kısa bi süre gördükten sonra beni kırmızı bir arabaya bindirdiler.Gittiğimiz ev, evdeki küçük çocuk, sesi kapalı olsa da çalışan televizyon ve köşedeki masa. Yarım saat kadar etrafı inceledim. Aç olmasam da beni masaya oturttular. Ev sahiplerinin renkli tencereleri ve yaldızlı tabaklarını hatırlıyorum. Ben o zamana kadar hep annemin az tuzlu tereyağlı yemeklerini yedim. Akdenizli birinin zeytinyağlı bol yeşillikli sofrasında her yer tabak olsa da yiyecek bir şey bulamadım. Utangaç ellerle salatadan aldığım birkaç lokmadan sonra yukarda bir gölge belirdi.Kısa saçlı, gülümsediğinde dudakları incecik bir çizgiyi andıran ve daha korkutucu olan kadın, Tabağıma dört beş kaşık pilav koydu. Sofra biraz daha anlamlı gelmeye başladı. Ben, abim, kadın ve eşi. Masada neye dokunsam ne yapsam gözleri bana kayıyor gibi geliyordu. Sanki gizlice kızacak bir şey arıyorlardı. Şimdi düşündüğümde bana ne kadar özenli davrandıklarını fark etmemişim. Pilavda önce kahverengi şehriye tanelerini göremedim. Havuç ve bezelye tanelerini hatırlıyorum, annem olsa “Oğlum bunları yemez.” derdi. Ama o yoktu. Babamla kalıyordu. Döndüğüm yerde onları bulmak istediğim için hiçbir şey söylemedim.O beyaz masa örtüsünün rengi değişti. Herkes yerken ben onlara baktım. Hiçbiri anlamadı. O tabak bitecekti. Ama o gün ne kadar üzgün olduğumu hâlâ unutamadım. Bana bakıp bu pilavın da lezzetli olduğunu, bezelyelerin tatlarını anlattıklarını hatırlıyorum. Abimin bana ara sıra bakıp “Bizi daha fazla zora sokma.” der gibi bakıyordu. Elimden geleni yapsam da barbunyayı, kuru fasulyeyi, bezelyeyi, sevemedim. Biber dolmasına halamlarda mecburen yiyip alıştım. Nohuta da kyk yurdunda.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2022/5/4/1656010355546.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.00" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Görsel: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/suidotco/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Serra Utkum İkiz</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Mina, 25Uzayda, şekil değiştiren bir kamilyonun güneşle tanışıp onu tanrılar dünyasına takip etmesiyle ilgili bir dünya vardı kafamda. Bu dünyayı gerçekleştirebilmek için tanrılara bir sofra kurdum. Sonra onlar da geldiler, soframa oturdular.. Güldüler, pasta yediler ve dans ettiler. Tanrılar için çay partisi gibi bir şeydi yani.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2022/5/4/1656010143314.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.00" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Görsel: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/suidotco/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Serra Utkum İkiz</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Gökçe, 252019 yazına ışınlanıyoruz hep birlikte.Babam iş için Özbekistan'a taşındığından beri yılda bir belki denk gelebiliyoruz. Türkiye’de buluşarak hasret gideriyoruz. O sıralar Amsterdam’da kaldığımız öğrenci yurdundan tanışmış olduğum bir de erkek arkadaşım var. Yaklaşık 1,5 yıldır beraberiz o sıralarda, benimle İstanbul’a geldi. Babamın geldiği döneme denk getirdim seyahatimizi tanışabilmeleri için. Gün içerisinde babam ben çocuk, turlayıp durduk. Akşamında, Taksim Çiçek Pasajında &nbsp;rakı-balık yapacaktık, annemi ve teyzemi de çağırdık. Amaç mezuniyet kutlaması.&nbsp;2016'dan beri Amsterdam’da kolaylıklarıyla, zorluklarıyla, evsiz kalmasıyla, sınavlardan kalmasıyla, üç yılı geride bırakmayı ve yeni maceralara yelken açmayı kutluyorum. Kutluyoruz. Annemin, teyzemin, babamin katkılarını, desteklerini kutluyoruz. Benim için çok duygusal, çok özel bir gün.Çocuk rakıyı sevmedi, bira içiyordu. Şerefeler havada uçuşuyordu. Annemle babam ben çocukken boşanmış olsa da, hala arkadaşlar. Onları gülerken, sohbet ederken ve ortak başarılarını kutlarken görmek beni çok duygulandırdı.&nbsp;Sofrada çeşitli mezeler var; ben en çok deniz börülcesi, midye dolma ve kalamar severim. Keyifler yerindeydi soframızda. Müziğe eşlik etmeler başladı, &nbsp;kemancılar masamıza uğradı.Tam meyve tabakları gelmeye başlarken, can dostum, bu bültenin annesi Yasmin’le mesajlaşıyordum. 'Aaa ben de Galata’dayım, geleyim' demesin mi! Çok sevindim, çok heyecanlandım. Babam ve Yasmin de ilk defa tanışacaktı. Yasmin'le babamın tanışıp kaynaşması yaklaşık beş dakika aldı sanırım. Babam Yasmin’e cüzdanında taşıdığı bebekken çekildiğim vesikalıklardan birini hediye etti. Sağ tarafımda o zamanki sevgilim, sol tarafımda en yakın dostum, karşımda canımdan çok sevdiğim annem babam teyzem…En mutlu anılarımdan biri oldugunu hatırlıyorum, fakat çok uzun süre bu anıyı bastırdım.Ertesi gün babam başka şehire geçecekti, onu bir sonraki yaza kadar göremeyecektim. Ertesi sabah, çocuk yaptığımız planı çöpe atıp ülkesine erken dönme kararı aldı. Beni çok üzdü, hissizleştiğimi hatırlıyorum. Soluğu babamın yanında aldım. Şu an geriye dönüp baktığımda iyi ki de oldu diyorum, güzeliyle çirkiniyle benim için en unutulmaz sofralardan biri oldu.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2022/5/4/1656010987956.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.00" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Görsel: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/suidotco/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Serra Utkum İkiz</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">

Hikayeler sizden, çizimler Serra Utkum İkiz’den! 

Çerezlik Hikayeler: Sofralar

Yazı: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/neuroaesth/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Irmak Hacımusaoğlu</a>Görsel: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/suidotco/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Serra Utkum İkiz</a>Oradaydıkvar gücümüzle savunuyorduk yeşiliBirlik olmuştukBirlik, insanlar katıldıkça büyürve 1’liğini kaybetmez&nbsp;dilek ortak olunca “yeşili de özgürlüğümüzü de elimizden alamayacaksınız”&nbsp;***Kırdılar ama biziAmalar canımı çok acıtırSoğuk bir sopa&nbsp;indi sırtımızakalktı kalktı tekrar indi18 yaşındaydıkHiçbir renge katlanamayanlar var ya onların tahammülsüzlüğünde boğuldukHani farklı seslere ve özellikle sevgiye karşı alerjisi kabaranları diyorumSevgiyi hatırlarlarsa nasıl yaparlardı çünkü***eksi eksiyi artı yapar madembir ama daha ekleyeyim o zaman&nbsp;***ama&nbsp;bizim hala umudumuz varo yeşil kadar kalan umudumla yazıyorum bunlarıkarın içinden başını uzatan kardelenler gibisopaya karşı çiçek&nbsp;hem yekpare&nbsp;hem rengarenk

Irmak Hacımusaoğlu'ndan bir şiir.

GARK

Görsel: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/suidotco/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Serra Utkum İkiz</a>Gezi Parkı olayı ile başlayıp ülke çapında yeşilin direnişine dönüşen Gezi'nin bende yeri ayrıdır çünkü ben hak aramayı, sesimi çıkarmayı onunla öğrenip büyüyenlerdenim. Doğa için, kadınlar için, dezavantajlı bakılan her canlı için neden ve nasıl sesimi çıkarabileceğimi ilk onunla öğrendim.&nbsp;Keşke anarken yalnızca haklı mücadelemizden bahsedebilseydik, kaybettiklerimiz hiç olmasaydı. Mesela doğayı kaybetmeseydik, birbirimize duyduğumuz sevgi ve saygıdan ödün hiç vermeseydik ya da geleceğin doktorları, müzisyenleri, umut ışıkları olabilecek onlarca genci bu dünyaya sığdırsaydık Gezi'yi anarken. Gezi ruhu ve dayanışmasıyla büyüyen bir genç olarak göğsümü gere gere söylüyorum ki koruduğum her can benim canım. Neden korkmamam gerektiğini farkındayım! Korkmuyorum çünkü ben Ali İsmail çünkü ben Ethem çünkü ben Gezi'yim. Sonsuz saygı ve sevgi ile birlik içinde bu dünyayı yeşertebileceğimize inanıyorum. Doğanın ve yalnızca doğayı savunan tutsak insanların bir gün özgürlüğe kavuşacağına inanıyorum. İşte o gün bizler gökkuşağının altında el ele yürüyeceğiz sonsuzluk denizinde, Gezi'ye ve onunla andığımız her kalbe. Bu sonsuzlukta özgür düşünebilmek, konuşabilmek, doğayı yakıp yıkmaya göz yummamak bir de adalet istiyoruz. Özgür bakan kalplerin, demirlerin ardında değil geleceğimize ışık tutabildiği yerlerde olmalarına ihtiyacımız var. Dünyaya sığdırılamamış olanların kalplerimizde hala yeri var.&nbsp;Bırakalım artık dayanışmanın ruhuyla savaşmayı, sevelim bu eşsiz canları. Canımıza can katma mücadelesinde olan her Gezi ruhunun kalbine tüm kalbimle sesleniyorum. İyi ki var olmaya devam ediyorsunuz kalplerimizde. Ve siz değerli okuyucular! sevgiyle, saygıyla, doğayla ve bir de Gezi'yle kalın!

Bu bültende Gezi'yi anıyoruz ve arıyoruz; adaleti, özgürlüğü, doğayı.

Ben Geziyim. Hepimiz Geziyiz.

Görsel:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/suidotco/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Serra Utkum İkiz</a>Caddebostan’da bir kafede oturup kitabımı okumaya çalışırken yan masadaki gençlerin sohbetine kulak misafiri oluyorum. Konuşmalarından 21-22 yaşlarında olduğunu düşündüğüm kızlı erkekli grup, içlerinden birinin geleceğiyle ilgili vermek üzere olduğu bir karar üzerine tartışıyor. Anladığım kadarıyla hukuk fakültesinden yeni mezun olan genç kadın, Türkiye’de kalarak avukatlık yapabilir ya da yurt dışına taşınmak üzere olan sevgilisiyle birlikte Avrupa’ya gidebilir.“Oraya gidersem mesleğimi yapamayacağım ama,” diyor konu öznesi genç kadın. &nbsp;“Türkiye’de avukat olacağıma Avrupa’da bulaşıkçılık yaparım, daha iyi,” diye cevap veriyor yanında oturan çocuk.Türkiye’de avukat olmakla ilgili zaten kafası karışık olan ben, bunu duyunca ister istemez gülümsüyorum. Kulağa son derece çocuksu (ve biraz da aptalca) gelen bu cümle, aslında Türkiye’deki Z kuşağının durumunu özetliyor. İstanbul’un refah seviyesi en yüksek semtlerinden birinde, ülkenin geri kalanındaki gençlere kıyasla muhtemelen oldukça iyi standartlarda yaşadıklarına inandığım bu gençler bile kendi vatanlarında onları iyi bir geleceğin beklediğine dair umudu kesmiş. Deloitte’ in “<a fr-original-style="" href="https://www2.deloitte.com/tr/tr/pages/human-capital/articles/millennialsurvey-2021.html" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">2021 Yılı Y ve Z Kuşağı Araştırması</a>", Türkiye’deki Z kuşağını endişelendiren en önemli ilk üç sorunun işsizlik, cinsel taciz ve gelir eşitsizliği olduğunu söylüyor. Bu noktada, Türkiye’deki Z kuşağının kaygılarının, dünyanın geri kalanındaki Z kuşağının ana kaygılarından ayrıldığını söylemek mümkün. Çünkü, araştırmaya göre dünya genelinde Z kuşağının ilk üç endişesi iklim değişikliği, işsizlik ve sağlık hizmetlerine erişim.<img src="https://images.aposto.com/2021/8/3/1632317496232.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.34" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Deloitte’ in “2021 Yılı Y ve Z Kuşağı Araştırması" gazete kupürü, Ayşe Burçak Tuğrul Söz konusu araştırmayı okuyup iklim krizinin Türkiye’deki Z kuşağının “top 3” listesine girmediğini gördüğümde çok şaşırmıştım (ve cinsel taciz korkusunun ikinci sırada olduğunu görüp ülkem adına çok utanmıştım, ama buna şimdi girmeyelim.) Peki bu durum gerçekten şaşırtıcı mı?&nbsp;Gazeteci Doğu Eroğlu, “Buradan Nereye Gideceğiz: iklim Gündemimizin Bugünü” başlıklı ufuk açıcı <a fr-original-style="" href="https://teyit.org/buradan-nereye-gidecegiz-iklim-gundemimizin-bugunu" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">makalesinde</a> konuyu ele alarak kafamdaki soruların cevabını “gündeme hapsolduk” açıklamasıyla veriyor. Türkiye’nin gündeminin çok yakıcı ve çok hızlı bir şekilde değiştiğini, ekonomik kriz ve &nbsp;yoksullukla birlikte bu durumun güvenlik kaygılarını arttırdığını ve hepimizi (kanaatimce muhtemelen en çok da gençleri) hayatta ve sağlıklı kalabilmekten başka bir şey düşünemez hale getirdiğini söylüyor.&nbsp;Yine aynı makalede KONDA’dan Bekir Ağırdır’ın da çarpıcı tespitleri var. 2015’te Türkiye toplumunun “ortalama gelecek” dediği zaman, ortalama tahayyül dünyası, 11 yılmış. Toplumun %25’i için ise bu süre “3 yıl veya daha kısa” imiş. &nbsp;“Yani, 37’nci ay bu insanların tahayyül dünyasında yok. 36 aydan sonrası için, “kim öle kim kala” diyorlar. 2018 yılında, tekrar ölçmüşüz. 11 yıl, 10 yıla kısalmış. Üç yıldan daha kısa vadeli bir gelecek içinde yaşayanların oranı ise %35’e yükselmiş. Yani, ülkenin üçte biri dördüncü yılı tahayyül edemiyor, ancak üç yıllık plan yapabiliyor.” diyor Bekir Ağırdır.&nbsp;KONDA’nın bu araştırmasının üzerinden üç yıl geçti. Ülke olarak bu üç yıla bir pandemiyi, gittikçe kötüleşen bir ekonomik krizi, ikinci bir mülteci sorununu, 1000’in üzerinde kadın cinayetini ve İstanbul Sözleşmesi’nin feshini sığdırdık. Aynı araştırma bugün yapılsa ortalama tahayyül süremiz kaç yıl çıkar, merak ediyorum. Ben dahi beş yıl sonra nerede olacağımı kestiremezken; üniversite öğrenimini tamamlayabilecek maddi destek bulup bulamayacağından, bir şekilde üniversiteyi bitirse bile işsiz kalmayacağından, bir işe girebilirse geçinebilecek kadar para kazanıp kazanmayacağından ya da en kötüsü günün birinde devlet politikalarından güç bulan patriyarkaya kurban gitmeyeceğinden bir türlü emin olamayan, doğduğundan beri hayatında istikrarlı giden tek şey güvencesizlik olan gencecik bir insanın iklim krizinden daha öncelikli dertlerinin olması son derece anlaşılır.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/8/3/1632317564620.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.24" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><a fr-original-style="" href="https://denizcevikus.com/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Deniz Çevikus</a>, iklim aktivistiBugün, iklim krizinin etkileri Avrupa’daki bulaşıkçı için de, Türkiye’deki avukat için de her zamankinden daha gerçek. Yine de enseyi karartmıyorum- çünkü bütün bahsettiklerime rağmen iklim grevindeki 126’ncı haftasında olan 13 yaşındaki iklim aktivisti <a fr-original-style="" href="https://denizcevikus.com/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Deniz Çevikus</a>’un “İklim krizinin farkında mısınız? İsterseniz anlatabilirim!” yazan pankartına bakarken umutlanmamak elde değil. Y kuşağını ucundan yakalamış bir 20’lik olarak şuna yürekten inanıyorum: iklim krizine karşı Türkiye’de önemli hangi adımlar atılacaksa bunun arkasında hala iklim değişikliğinin varlığını tartışan, ontolojik buhranlarından bir türlü kurtulamamış X kuşağı veya çabalayıp olduramamaktan yorgun düşmüş bıkkın Y kuşağı değil; kararlı ve mücadeleci Z kuşağı olacak.&nbsp;

Serra Utkum ile ilgili hikayeler